The Playstation casus, over de kracht van een positieve insteek

 

Ik was gisteren aan het werk op een instelling van jeugdzorg ergens in het land.

 

Ik had een 1 op 1 dienst op een ontspoorde jongen en deze kreeg bezoek van een groepsgenootje. Zij gingen Grand Theft spelen. Een computerspelletje waar je als een ware gangster auto's kan stelen en mensen kan beroven.

 

De jongens genoten van het spelletje en de vele mogelijkheden om dingen te doen die in het echte leven niet mochten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In plaats van moralistisch te werk te gaan en de jongens lastig te vallen met een preek over normen en waarden (iets wat je zou verwachten van een hulpverlener) heb ik gebruik gemaakt van de situatie om te focussen op het positieve wat ik zag.

 

Ik zag, om een voorbeeld te noemen, dat de twee tijdens het spel goed samenwerkten als een team. Ik zag dat de jongens op zoek waren naar waardering voor hun trucs en trics bij het sturen van de auto's in gevaarlijke omstandigheden in het spel.

Ik zag dat ze oprecht blij waren voor elkaar als ze een nivo verder waren gekomen. complimenten aan elkaar.

 

Er waren een heleboel zaken die goed gingen en ik besef dat wij vaak alleen stil staan bij wat zo'n jongen niet goed doet.  Wij zijn geneigd te focussen op de imperfecties en vergeten dan te kijken naar dat wat wel goed gaat.

 

Toen ik de jongens oprecht complimenten gaf voor dat wat ik zag, merkte ik dat deze jongens het moeilijk vonden om de complimenten in ontvangst te nemen en ik bedacht dat dit kwam omdat ze niet gewend zijn om vanuit een positieve insteek benaderd te worden.

Ze wisten zich geen raad met de positieve aandacht! Dit kan een valkuil zijn maar aangezien ik vaker meemaak dat zo'n jongen niet weet hoe met deze situatie om te gaan wist ik wat mij te wachten stond.

 

Na het prijzen en complimenteren, toen een akelige stilte zich meester maakte van de situatie,  heb ik de kilte weten te verdringen door tegen de jongens te vertellen dat als iemand een compliment geeft,  zij konden reageren door een simpele 'bedank' uit te spreken. Nadat ik ze dit had medegedeeld kreeg ik zelf van de jongens een 'dank je wel' (voor de aangeboden hulp).

 

Dat was een mooi moment, een mooi 'leermoment'....voor ieder van ons.

 

Wa leer ik hieruit? het volgende:

Wij  kunnen overal zakken zout leggen op alles wat negatief is, maar wat bereik je ermee? wat nu als je inhaakt op de kleine positieve dingen die je ziet, en wat als dit inhaken op het positieve een begin is van groei en vertrouwen?