Autisme is een reis (voorbij het verstand)
Autisme is een reis, het is wonderbaarlijk hoe divers het spectrum kan zijn, dat maakt de stoornis bijna ongrijpbaar en toch hebben alle kinderen waar ik mee werk in meer of mindere mate last van: een gedachtepatroon dat voor de nodige turbulentie zorgt.
Het is een trein is dat op een spoor rijdt, het is een gedachte, onvermurwbaar vastberaden om haar doel te bereiken volgens een van tevoren bedachte plan. Nauwelijks rekening houdend met andere weggebruikers vaart de locomotief voorbij het gezonde verstand, nauwelijks gehinderd door het gevoel alsof die twee (verstand en gevoel) een eigen leven leiden als die van een echtpaar dat een latrelatie heeft en soms bij elkaar zijn maar vaker....veel vaker... uit elkaar zijn en langs elkaar heen leven.
De kunst bij het begeleiden van deze mensen met ASS is om in te schatten hoe hun gedachten hun daden bepalen en van daaruit meereizen het spoor op. Vanuit het spoor, in de rol van geleider, daar waar nodig met feedback en correcties een grensovergang te toveren en daar waar nodig de omgevingsfactoren dusdanig veranderen zodat deze geen obstakel hoeven te zijn voor de denderende gedachtentrein.
Het is een reis om mensen met ASS te begeleiden, een avontuur, zonder voorbedachte plan, voortdurend inschattend , voortdurend aansluitend, waarbij je de regie zoveel mogelijk in de handen van deze bijzondere mensen laat want een trein is log en zwaar en kan moeilijk anders denken, zich verplaatsen, zich aanpassen. Iedere regie overname brengt een kortsluiting met zich mee, een fragmentatie, een gebroken spoor.
Maar soms is het niet anders, dan nemen we als geleider de regie over want wij zien en overzien omdat we breder zien en van daar waar we zijn en waar we zien letten we erop dat de eigenaar van de ASS trein geen dood spoor betreedt of sterker nog, we beschermen ze voor een naderende frontale botsing.
Autisme is een reis, een reis dat begint in een gedachte dat een lichamelijke reactie veroorzaakt dat een gevoel oproept dat een daad veroorzaakt en dat in een cirkel van meerdere patronen die het leven ingewikkeld maakt.
Autisme kan de ene dag meer aanwezig zijn en de andere dag zelfs bijna weg zijn, bijzonder vind ik dat. Het is mij opgevallen dat hierbij de natuur echt wonderen verricht als het gaat om de cognitieve flexibiliteit van mensen met ASS.
De natuur kalmeert.
De kinderen die ik begeleid ondergaan vaak een ware metamorfose zodra hun spoor oplost in het zand van het strand dat ze leert ervaren dat er een andere wereld bestaat buiten het rationele, dat ze leert ervaren dat gedachten zo sterk als dikke dikke muren minder bestand blijken te zijn als geconfronteerd met de irrationele wereld van gevoelens en verlangens welke veroorzaakt worden door water, golven, zout en wind. Vlagen van verstand die knock out gaan en vervagen en plaats maken voor opwinding en genot zoals die beleefd wordt door kinderen die springen niet omdat hun verstand ze wijs heeft gemaakt dat springen genoeglijk zou kunnen zijn, nee....kinderen die springen omdat het springen op zich ze een gevoel van vrijheid geeft dat niet in woorden te vatten is.
Wonderbaarlijk maar waar...voorbij het verstand, in contact met zichzelf, voorbij het gevoel van vasthouden, van controle. Een met de natuur en teruggeworpen in het lichaam, eindelijk is de trein tot stilstand gekomen, omdat de natuur kalmeert, waarschijnlijk omdat de natuur van zichzelf in rust is.
De zee vraagt zichzelf niet af waarom het nu vloed is en later eb.
De zee is.
Zijn spoor is verdwenen, zijn contouren vervagen, hij is eindelijk thuis gekomen, in rust, bij het bruisen van de golven.
